اثر هیدروکورتیزول بر واکنش های اضطرابی در موش های سوری

زمینه و هدف: یکی از عوامل مرتبط با اضطراب تغییر سطح هورمون های درون ریز می باشد. مطالعات قبلی حاکی از آن است که احتمالا گلوکوکورتیکوئیدها می توانند نقش تعدیلی بر ترس و اضطراب داشته باشند. لذا هدف پژوهش حاضر تعیین نقش هیدروکورتیزول بر تعدیل اضطراب در مدل ماز به علاوه ای شکل مرتفع در موش سوری می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از 70 سر موش سوری با میانگین وزنی 30-25 گرم استفاده گردید. در ابتدا حیوانات به طور تصادفی به گروه های آزمون، شاهد و کنترل تقسیم گردیدند. سپس به گروه های آزمون، هیدروکورتیزول 10، 25، 50، 75 و 100 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم وزن به عنوان آگونیست گیرنده گلوکوکورتیکوئید و به موش های گروه شاهد، هم حجم آن حلال دارو (اتانول 2 درصد و سالین) 30 دقیقه قبل از ارزیابی اضطراب به صورت زیرجلدی تزریق شد. گروه کنترل هیچ دارویی دریافت نکرد. سپس موش ها در جهت افزایش فعالیت حرکتی و حس کنجکاوی به مدت 5 دقیقه در یک جعبه با دیواره های مشکلی قرار داده شدند و پس از آن در فواصل زمانی تنظیم شده به ماز به علاوه ای مرتفع که یک ابزار استاندارد برای سنجش واکنش های اضطرابی است، منتقل گردیدند و به مدت 5 دقیقه شاخص های ارزیابی واکنش اضطرابی (تعداد ورود و درصد زمان صرف شده بر روی بازوی باز) از طریق مشاهده در آن ها بررسی و ثبت گردید. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که هیدروکورتیزول در دوزهای 25 و 50 میلی گرم به طور معنی داری زمان و تعداد حضور در بازوی باز را افزایش داده بود که نشانه کاهش رفتارهای اضطرابی می باشد (p